Selasa, 17 Februari 2009

bocah nakal


Wis beberapa dina iki istri saya sering pradul babagan bocah-bocah.

Kadang ttg tadya sing rewel ndak mau sedikitpun di tinggal,
kudu digendong utawa dikeloni terus.dadi repot,
arep ngeterke lan jemput sekolah mbakyune ora iso.
Liya dina masalah vaisa sing keras kepala seneng mbantah,
kerep bikin marah mas-nya,nek pakai baju angel, maunya sing sesuai sama pilihane.
Malah sing paling sering ngeluhke kelakuane vajra sing berantem neng sekolah,
kakehan main ps, ribut terus sama adiknya.

Intine ibune bocah-bocah itu mau ngomong betapa wis nakalnya anak-anak saya,
bikin repot tenan.

Tentune sebagai wong lanang sing ngrumangsani ora iso nunggoni bocah2 saben dina,
saya ya mung berusaha dadi pendengar sing sabar wae,
ora sah mbantah.
Sing penting bojo saya marem iso ngetok-e unek-uneke.

Jauh neng njero ati saya,
sakjane ya tetep ora setuju lan ora trima nek bocah-bocah dianggep nakal cuman karena kelakuan-kelakuan sing kayak gitu.

Wong wis jamak lumrahe ndonyane bocah-bocah kuwi lak kebak dengan rasa pengin tahu,
kebak dengan tindakan coba-coba.
Justru lewat cara seperti kuwi bocah iso belajar banyak hal sing bakal dadi bekal uripe mbesuk.

Dadi kita ya ndak bisa langsung menyimpulkan apik lan elekke ,
nakal lan alime bocah mung saka kelakuan-kelakuane saiki.

Nek saiki bocahe lagi seneng gelut,
ora berarti bocahe dadi nakal, mbesuke dadi wong kasar.

Justru gelut ki mertandani nek bocah ki gelem srawung,
kekancan lan lagi proses belajar ngrampungke persoalan.

Bisa jadi justru lewat gelut karo mungsuhe,
kroyokan karo kancane ,
bocah itu blajar ttg rasa percaya diri,
blajar ttg kesetiaan,
sinau ttg harga diri,
malah mungkin iso menghayati persahabatan sing tulus.

Nek sekarang bocah kok ndlitis, gawe rusak, utawa rewel penjaluke,
ora nutup kemungkinan bocah bakal duwe rasa ingin tahu sing gede,
luwih tliti atau mbesuke luwih kreatif lan duwe ide2 sing seger.

Saya kok justru luwih kawatir nek anak saya dadi :
- pendiam,
- anteng dan terlalu alim,
- clingus
- nurut terus sama saya,
- ora tau gelut,
- ora wani nyolong pelem,
- wedi adus kali,
- ndak pinter nge-les dan cari alasan buat ngapusi saya
- dan kenakalan lainnya,

wah nek seperti itu malah anak saya nanti dadi longa-longo kayak kebo,
ndak punya pengalaman,
ora nduwe pendirian,pengecut,

sing nguatiri meneh aja-aja malah kumat nakale mbesuk nek wis gedhe utawa tuwa.

Bukan berarti saya ndak kepengin anak saya dadi wong sing bener lan pener,
kepengin tenan saya mas.
Bener mas,
justru merga saya pengin bocah-bocah itu mbesuke iso uripe sing bener lan pener dilandesi agama lan norma –norma bebarayan sing utama,
maka saya kudu mendorong lan menehi kesempatan buat kenakalan mereka dan segala hal sing mungkin dianggep nerak sama wewaler,
sing penting saya mesti waspada, aja nganti mereka kebablasen.

Merga saya percaya banget nek dalan urip kuwi sing bener lan pener kuwi kudu digoleki lan disinauni kanthi laku.
Mesti dipelajari lewat pengalaman langsung,
ora mung semata-mata saka omongane wong liya.

Mungkin lewat buku, nasehat lan khotbah uwong iso ngerti endi sing bener, endi sing salah,
ning miturut saya itu rak mung sekedar kawruh, dudu ngelmu.
Beda penghayatane mas,
ora pada kematengane.

Sak plok-e srawung sama kanca-kanca seprana-seprena,
akeh contoh sing ngajarke pada saya betapa kenakalan kuwi memang sesuatu sing lumrah, natural banget.
Kenakalan sing cetha wela-wela ketok mata justru sesuatu sing aman,
merga iso dikontrol sama lingkunganne,
malah iso dadi bekal lan winih supaya mbesuk-e luwih bener lan pener uripe.

Contoh sing tak weruhi mbiyen mas bashir priyayi karanganom kae,
angger kancane lagi salat mesti digoda,
“ salat kok mung umak-umik “,
“ kuwi salat apa kademen ? “,
“ wong salat kok ngguya-ngguyu “
“ eh, rakaat mu isih kurang “

bareng sakiki wis duwe buntut, olehe salat iso tertib tenan,pasa ne ya ora tau bolong.
Ya mung sayange wektu semono mas bashir arang-arang wani nggodani cah wedok
( mungkin merga mbiyen wis tau mbeda bencong neng lor stasiun tugu, ora digagas karo benconge, dianggep cah cilik, malah ditakoni “ ana apa dik ?” ),
mula tekan sak-iki nek neng sepur ya arang-arang iso nyedaki cah wedok, kaku lan garing banget.

( Ora kaya priyayi mbanyuwangi sing urip neng jalan wonosari, angger ana penumpang sepur sing ayu tur klimis, mesti ditlateni, dioyak terus, direwangi ora turu, tekan esuk. )

Sebalik-e sing kudu diwedeni kuwi rak kenakalan sing tersembunyi neng pikiran lan relung ati,
apamaneh neng alam bawah sadare.
Jenis kenakalan sing ora iso direspon lan dikontrol karo lingkungane iki sok-sok ngagetke wong liya.
Akeh priyayi sing awit cilik ketoke pinter,alim,
suba-sita lan tutur katane alus, nentremake tenan,
ning uripe mung diisi sekolah lan sinau ,
ora tau srawung karo wong liya,
ora terbiasa berbagi karo kancane,
ora kulina ngadepi persoalan antar teman,

bareng gedhe mung iso ngukur kesenengane dewe,
ora paham sama kebutuhan lan perasaane wong liya,
ora preduli karo kanca lan tanggane,
malah sok-sok tegel ngorbanke wong liya kanggo nggayuh cita-citane,
sifate dadi pengecut lan licik .

Tapi mesti wae itu bukan sesuatu sing mutlak,
ora mesti nek cilikane nakal tuwane dadi sadar,
akeh juga sing cilikke mbeling bareng tuwa malah tambah ndodro.
Semono uga ora sithik sing awit cilik wis alim tekan gedhe makin alim
( mesti wae saya ndak termasuk golongan ini ).

Kanggo saya, sok-sok kenakalan itu memang dadi tahapan sing kudu dilakoni , suka ataupun ndak suka

Sing paling taksenengi,
kenakalan bocah-bocah saya wis membuat saya slalu bisa mengenang ibu
Mengenang betapa saya dulu wis ngrepoti ibu.
mengenang betapa berat ibu nggulowentah saya
mengenang malam-malam panjang yg harus dilewati ibu, saat saya demam.

dan jroning ati sering saya bertanya :
" bagaimana ibu bisa tahan dan sabar momong saya ,selama itu?"



Jadi nek anak-anak kita terlihat nakal, selama ndak terlalu mambahayakan ya ra sah kuatir, wong bisa jadi mbiyene kita ini ya luwih nakal dan mbeling kok


salam