Jumat, 24 Oktober 2008

ndok erok

Nek ndelok apa sing ana di sekitar saya saiki, sok-sok ya ngguyokake.
Pripun mboten lucu to mas, jaman saiki ini lak nggolek informasi apa wae saya gampang.
Arep pengin ngerti berita kriminal neng tv,koran akeh banget, iseng2 nggolek gosip selingkuhe artis apa pejabat sak ombyokan,
sambil delikan iso nonton gambar-gambar lher neng internet,
dan di saat sunyi sepi iso nyetel filem xxx sambil ngampet-ampet sirah sing meh jebol angane.
Dus sakjane pengetahuan ataupun info apa wae wis cemepak neng ngarepe dewe,
tinggal sing arep dijukuk sing endi, kari milih thok.

Wis dadi sifat dasare orang tentunya hal-hal sing berada diluar cenderung lebih menarik, luwih nyedhot perhatian kita.

Ya gampangane nek kelas ndesit kaya saya ini gebyare kota memang sangat terasa mengundang rasa pengin tahune saya.
Pengin ngerti kemajuane kutha, pengin weruh gaya uripe wong kutha, kemecer iso niru nyandang penganggone wong modern.

Neng mall jajan fret ciken ( jebule mung pitik goreng diglepungi ), mangan pitsa,
tuku klambi sing sesak methet-methet,
nganggo clana mlotrok nganti kethok sigarane bokong.
Omongane soal musik, soal bandne cah enom atawa artis2 sing lagi ngetren,
apamaneh artis sinetron wis bener2 dadi kiblat urip.
Meh kabeh sing ana neng sekitare serba gampang, serba cepet serba instan.
Arep mangan iwak pitik, mak wus wis cemepak neng piring, ora sah angel2 mbeleh pitik,
mbubuti dewe , kuna mas.
Ngersake dahar bakmi,ana mi instan , geri dicuri banyu panas.

Kanggone cah kutha atawa wong modern , apa sing tersaji neng atmosfer kutha itu memang cocok dan pas sama cara uripe.
Pas sama selerane, pas sama apa sing dicita-citakan.

Cuman nek buat wong nggunung kayak saya ya ora cocok.
Wong awit cilik ndak terbiasa akrap sama cara hidup kayak gitu kok.
Dikon ngrasakke fret ciken ya rasane sepoh, mblenger rasa motone ( vetsin ) gurih-e ndak semanteb nek mbeleh dewe pitik kampung.

Meski pakane pitik kampung mung turahan sing ada di tempat sampah,
ning iwake luwih lezat dibanding pitik potong sing pakane konsentrat gawean pabrik.

Nah sing kadang sing marahi kaget saya, tibake dibalik gempitanya uripe wong kutha,
ternyata akeh barang sepele sing ndak dingerteni.
Dadi nek krungu komentar atau pitakone wong mau saya sok dadi ngekek dalam ati.

Wis tahu lho mas, ibune bocah-bocah sing klahiran pulo gadung bingung wong atase pari kok di obong ,
wektu lihat orang mbakar bata pakai rambut ( sekam padi ) neng pinggir dalan mbanjarnegara kana.
Dasar cah wedok ngertine mall thok, kulit pari kok dikira pari, gemblung tenan.
Luwih bingung meneh dia wektu tak ajak neng pasar kewan muntilan,
ora iso mbedake menthok sama bebek,
apa meneh nek ditakoni bedane bebek lanang karo wedok , plonga-plongo thok.

Nek sekarang yo wis rada ngerti, sak ploke saya ajak nonton kirab suro,
saiki ibune bocah-bocah wis ngerti nek kebo kuwi ora pada karo sapi.

Temen saya sing asli jakarta bingung mana sing wit jagung, mana sing wit tebu.
tambah bingung meneh nek weruh wong ngarit suket gajah,
dikiro tebu isih cilik kok wis dipotong.

Untunge sejak neng solo keterasingan budaya istri saya ndak menular ke bocah-bocah,
dadi anak-anak saya luwih kenal lingkungan timbang wektu di jakarta.
Kekhawatiran saya nek bocah-bocah ndak punya logika analogi alami rada berkurang,
ndak seperti iklan susu anak-anak sing saya liat neng tv :

“ ada binatang milip kapal telbang “,

saking ora tahu weruh ndok erok ( capung ),
ngertine dolanan pesawat sing ana neng toko, weruh pisan kok disamakan montor mabur.

Ndok erok wae ra ngerti, apameneh orong-orong,gangsir babarblas mesti ora tau weruh.

Ndek mbiyen saat isih cilik ,saya dijak bapak dolan neng panasan, nonton montor mabur .
Neng njero ati saya mbatin :
“ wow tibake montor mabur ki kaya ndok erok tho “.



salam

Tidak ada komentar: