Senin, 25 Februari 2008

Sepi




Setiap desah nafasku,teriringi doa

Bagi jiwaku,cintaku dan langkah terpadu

Lalu tersentak diriku sadari lamunan

Kini sebenarnya aku tlah jauh berjalan


( sing nyanyi alm. abiem ngesti )

Ada saat dimana saya sering rumangsa sepi terasing saka ombyaking jaman.Mungkinkah karena saya jauh dari keluarga?.Ketoke kok ya ndak ya. Wong kalau pas di solo,ujug2 kesunyian itu juga bisa muncul kok.

Sok-sok memori masa lalu seolah muncul mak jegagik di depan mata.

Kenangan2 itu seolah tertanam kuat di dalam pikiran, menguasai kesadaran.Kenangan waktu isih cilik, kenangan waktu yang-yangan,kenangan yg indah tapi kadang kenangan sing nggak nyenengke juga muncul.

Nek pas kenangan dan rasa sepi itu muncul, ada perasaan betapa sudah jauh cita-cita dan idealisme tercampakkan.

Idealisme ttg karir,idealisme ttg pengabdian,idealisme ttg spiritual ataupun komitmen hidup yg didasari keyakinan yg sangat hakiki.

Mungkin hal2 itu wis mulai luntur dalam diri saya, wis tak gadaikan atasnama kemajuan –perubahan jaman, kebutuhan keluarga,karir,ataupun tuntutan profesi.

Contoh sing gampang saja,mbiyen kepengine iso kerjo supoyo bisa mbantu wong liya, iso berguna buat yg lain, ternyata saiki lebih banyak faktor penghasilan yg nglandesi kerjaku.

Entuk duwit piro wae terasa kurang.Saiki saya wis pinter ngrancang kebutuhan anyar.Kaya-kaya kebutuhan ki ora ana entekke.

Dalam dunia pesrawungan juga gitu,ndisik iso amor karo wong akeh, neng wedangan,ngobrol ngalor ngidul soal apa wae.

Lha sekarang ? srawung mesti itung-itungan,pilih-pilih golek sing sak profesi ataupun sekelas,arep ngobrol kudu neng kafe,neng ndalan wis ora sempat aruh-aruh.

Kita jadi mengukur diri kita terlalu tinggi

Ketoke kok urip wis kelangan spontanitas, nek basa di kantorku “kehilangan benang merah dgn masa lalunya “

Pergaulan wis terpisah dari kesejatian,

Kepura-puraan dadi kebiasaan,

Kata-kata wis ndak punya penghormatan.

Dan tatapan mata tiada lagi terasa kehangatan

Kabeh diukur nganggo angka-angka


Yang saya rasakan : Nuraniku makin jauh dari langkah kaki.




Salam
30 Januari 2008

Tidak ada komentar: